Dziś mija tydzień od katastrofy, a ja wciąż nie dowierzam ... Oglądam Uroczystości Żałobne i mam wrażenie, że to nie tu i teraz tylko w jakimś paralelnym świecie, że przecież to niemożliwe, by to nam przytrafiła się ta tragedia! Nie umiałam znaleźć słów, by wyrazić swoje myśli, odczucia, bo że żal, smutek, że mi szkoda rodzin ... to przecież tak oczywiste, że nie trzeba słów komentarza.
I nie mam złudzeń, że się z tego powodu zmienimy, bo mój realizm wrzeszczy wręcz, że to nierealne. Jedyny promyk pozytywnych myśli bierze mi się z obserwacji reszty świata: są na szczęście jeszcze narody, które potrafią nam współczuć, przystanąć i zapłakać z nami ...
Ja też jestem strasznie przybita.
OdpowiedzUsuńI choć zdaję sobie sprawę, że codziennie giną ludzie, to jednak ta katastrofa pochłonęła ludzi dobrze nam znanych, ludzi z pierwszych stron gazet. Ostatni tydzień właściwie każdą wolną chwilę spędzałam przed tv. I nie potrafię powstrzymać łez...
Mnie również ta tragedia bardzo ''boli'' ,ciągle niedowierzam a uroczystości pogrzebowe w telewizji tak bardzo przypominają....i uświadamiają wielkość tragedii i osób pogrążonych w żałobie i cierpieniu...
OdpowiedzUsuńWidzisz Magda i ja nie mogę ot tak wrócić do życia ...do blogowania...
OdpowiedzUsuńW katastrofie zginął człowiek, którego osobiście znaliśmy-może dlatego ta tragedia jest dla mnie tak namacalna.
I uświadamiam sobie jak kruche i ulotne jest życie i że trzeba cieszyć się każdą chwilą.
Ściskam
A ja myślę,że jeśli człowiek służy w swoim życiu prawdziwym Wartościom, to choć za życia jest niedoceniany (lekceważony) za grobem odnosi zwycięstwo (tu strawestowałam J.Słowackiego). I to cieszy, że społeczeństwo nasze potrafi myśleć, że media nie otumaniły go do reszty.
OdpowiedzUsuńTak to straszne. Dziś już po pogrzebie człowiek chyba dopiero uświadamiA sobie co sie stało i jakśą mialo to range...
OdpowiedzUsuń